Kutlu yolculuk 2

Medine'den Mekke'ye giderken aklıma hicret geldi. Otobüsün içinde sıcaktan hayıflananlar vardı. Yolculuk yaklaşık beş saat sürdü. Bizler için otobüsle bile uzun gelen yolculuk, Efendimizin döneminde o kadar imkânsızlık içinde nasıl gerçekleşiyordu? Aklım almamıştı. Bu sadece iman gücüyle olabilirdi. Camdan etrafı izlediğimde yol üzerinde levhalar vardı. Mesela, sürat 80 km yazmıyor da “Resulullah’a salavat getirin, Allah'ı çokça anın yazıyordu.”

Sonunda Mekke'ye vardığımızda, rehberimiz eşliğinde otele yerleştik. Abdestimizi tazeledik, Kâbe'yi görmek için yola çıktık. Hazırlıklarımızı tamamladık büyük bir heyecan ile otobüsün gelmesini bekledik ve nihayet otobüse bindik. Kulaklarım otobüsteki bütün seslere sağır olmuştu. Gideceğim yere odaklanmıştım. Otobüsten indik. Yeniden dirilişte herkes mezarından kalktığı zaman, kendi başının çaresine bakacak ya, işte buna benziyordu yürüyüşümüz. Rehberimiz “Ben başınızı kaldırın demeden sakın kaldırmayın, Kabe-i görene dek bekleyin” dedi. Başımız yerde rehberimiz önümüzde yürümeye devam ettik. Gittikçe alana yaklaştık. İçimde büyük bir kıpırtı. Bu an bir daha yaşanmayacak, bir daha ilk görüşmemiz olmayacaktı.

O kadar çok şey yüklenmiş ki o ana. “Ben otuz yıldır neredeydim” dedim kendi kendime. Belki de her giden bu gecikmişlik hissini yaşıyordu. Rehberimiz “Başınızı kaldırın” dedi ve zaman durdu. Herkes ağlıyor ve dualar ediyordu. Zikirler ile beyitler hava da asılı kalmıştı.

Kâbe'yi ilk gördüğümde ettiğim dua “Son nefeste imanla ötelere yürümekti. Kiminin hasreti kiminin ziyaretinden makbuldür. Bizden daha çok layık olanların hasretiyle geldik. Rabbim çağırdığın için geldik. Burada bulunmamın hakkını vermemi nasip eyle. Gönül aynamı duru eyle.” diyerek yakarışta bulunmuştum. Sonra o muhteşem akıma katıldık. Bir yandan da “-kaybolursun, ezilirsin- “diye gözümüzü korkutmuşlardı. İlk tavafta acemilik olduğu için birbirininizden ayrılmamaya çalışıyorsunuz. ama ilk tecrübeden sonra Kâbe’de yalnız tavaf etmek en güzeli. Kâbe’yi kalbimle seyrettim, kalbimle dokundum, kalbimle sevdim. Tavaf ederken etrafımızda her tipten, her milletten insan vardı. Kadının kadınlığını, erkeğinde erkekliğini unuttuğu yerlerden biriydi Kâbe.

Bu kutlu yolculuğa çıkmadan önce telbiyenin anlamını bilmek, özümsemek gerekliydi. Zaten işin ruhu telbiyede gizliydi. Telbiyenin her harfinin gönülden söylenmesi gerekir.

لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ لاَ شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ، إِنَّ الْحَمْدَ، وَالنِّعْمَةَ، لَكَ وَالْمُلْكَ، لاَ شَرِيكَ لَكَ

Buyur Allah’ım buyur işte kapına geldim. Buradayım. Senin eşin ve benzerin yoktur. Bütün hamdler, şükürler sanadır. Mülk senindir.

İçimde telbiyeyi yaşayarak tavafa başladım.

Tavaf yaparken her bir şavtta ruhumdaki bütün kirlerin arındığı ve hafiflediğimi hissettim. Sadece dua, samimiyet, ihlas ve kulluk bilinci vardı. Dünyevi hiçbir şey kalmıyor, orada yepyeni değişik bir insan oluyordunuz. Tavaf yaparken Hacer-ül Esved’i uzaktan selamladım. Kâbe’nin önünde tavaf esnasında Makam-ı İbrahim’de namaz kılmak bana da nasip olmuştu. Bu da Rabbimin bana bahşettiği güzelliklerden biriydi.

Dedem yıllar önce geldiği hac ziyaretinde say yaparken Safa ve Merve tepesinin arasında gidip gelen Hz. Hacer’in teslimiyetinden çok etkilenmiş. Hacdan dönüşü benim doğumuma denk gelince, ismimi Hacer koymak istemiş. Ben de Hz. Hacer’in vakarından , teslimiyetinden ruhumda izler taşımak isterim.

Rabbim gitmeyen herkese hakkıyla gidebilmeyi. Gidenlere de tekrar nasiplenebilmeyi, En önemlisi de oradaki ruhu her an muhafaza edebilmeyi nasip etsin.

Hacer Elbey