Anladım ki

Anladım ki,

sadece cesur, cömert, büyük düşünceli, ufku geniş, gönlü derya, yaşantısı konuşmasına uygun, okumayı, farkındalı gezmeyi alışkanlık haline getirmiş, ahlaklı dürüst, kendi küçük çıkar hesaplarını aşmış, insanlık için bir şey yapma telaşı içerisinde olan insanlar bu dünyada yaşamanın hakkını veriyor. Diğerleri ise anlık gelecek ölümle pişmanlıkları asla fayda vermeyecek, biriktirdiklerini zevkle ve zahmetsizce mirasçıları yiyecek, adları çabuk unutulacak, küçük yaşayıp büyük hesaba çekilecekler.

Anladım ki,

tüm canlılar kendine verilen kapasitenin yüzde yüzünü kullanmadan gitmiyor, ama insan kendine verilen kapasitenin çok azını kullanarak dünyadan çekip gidiyor. Bir hedef için ömrümüzün dörtte birini bile veremiyoruz, kapasitemizi ve rahatlık alanımızı zorlamıyoruz. Bedava verilen ömür dakikalarının çoğunu boş işlere, azını kıymetli işlere harcıyor. Kıymetli dakikalarımızı televizyon, cep telefonu, bilgisayar oyunları, dedikodu, kahvehaneler, amaçsız gezmeler, uykuda geçen fazla saatler çalıyor.

Anladım ki,

ömrümüzün sayılı günleri okyanusta görülen dalgalar gibi görünüp geçiyor. Bir rüzgar gibi, bir rüya gibi, bir şimşek gibi, bir ırmağın akması, bir serabın görünüp kaybolması gibi hızlı bir şekilde gelip geçiyor. Salı çarşambayı, ocak şubatı, 2021 2022’ yi kovalarken acaba ölümün bizi nerde, ne zaman, nasıl bulacağını hiç düşündük mü? En önemlisi de bir eşek ölünce semeri kalır, bir ağaç ölünce yenilen meyvesi kalır, bir köpek ölünce sadakati vefası kalır, bir arı ölünce balı kalır; peki akıl, şuur, irade sahibi bizler zamansız ve plansız dünyadan çekilip alınınca geriye ne kalacak, sorduk mu kendimize hiç?

Anladım ki,

ekmek parası için çalışıyoruz, deriz soranlara. Keşke öyle olsaydı. Ekmek parası için çalışmak, çocuklarımızı, ailemizi, kimseye muhtaç etmemek

için, namerde değil merde bile muhtaç etmemek için helal yoldan çalışmak mutluluk ve huzur kaynağıdır. Biz şu an bankalardaki hesabımızı şişirmek, biriktirmek, tarlayı, keçiyi, koyunu, ineği, fabrikaları, holdingleri çoğaltmak için çalışıyoruz. Bu yüzden asla gerçek huzurumuz, iç dinginliğimiz olmayacak, para girdiği yerdeki huzurun bir kısmını yok eder, sünger gibi emer.

Anladım ki,

güneş doğuyor, batıyor. Günler, haftalar, aylar, yıllar, hızla gelip geçiyor. Biz ise kader rüzgârında bazen neşe, mutluluk, bazen gam, keder, üzüntü ile sağa sola savrulan saman çöpleri gibiyiz. Bu dünyada kalıcı olmayan biz insanlar her geçen gün ömür binamızın tuğlaları eskiyor, yıpranıyor. Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz ya gözler altındaki mor halkalar, diyen şairin faniliğin derin derelerinden feryatları duyuluyor.

Anladım ki,

herkes cennete gitmek istiyor, ama kimse ölümün adını bile anmak istemiyor. Hepimiz dünyada anılmak, kalıcı olmak, unutulmamak, ekranlarda görünmek, lider olmak, baş olmak istiyor; ama çoğumuz rahatlık alanını, hazzını kötü arkadaş çevresini, ekran karşısında boş geçen zamanları, tembelliğini, korkaklığını, pısırıklığını, hareketsizliğini bırakmak istemiyor. O zaman nasıl olacak bu işler.

Anladım ki,

eğitim, ilim, bilmek, ahlak, edep, öğrenmekle dünyanın serveti bir terazi de tartılsa daima ağır gelecek olan marifetullah ile beraber yürüyen ilimdir. Bize dünya ve sonsuzluk kazancı verecek olan, sorunlarımıza acil çözüm yolları bulmamızı sağlayacak olan, zihnimizi, kalbimizi, nefsimizi, ruhumuzu onaracak olan, Allah sevgisini ve korkusunu içinde barındıracak kapsamlı öğrenme yolculuğuyla mümkündür.